Przepełniony marzeniami i ideałami. Tworzy, choć nie zarabia. Mało zdolny - pomyślicie? Nic bardziej mylnego. Ilustrator, grafik, projektant - tak w skrócie można określić ten multi-talent. Jego umiejętności doceniają ludzie z branży mody w Polsce i za granicą. Czego brakuje Mateuszowi Sudzie? Jako reprezentant pokolenia dwudziestokilkuletnich pracujących za darmo, ma wiele do powiedzenia.
Jesteś jednym z najzdolniejszych młodych twórców, jakich znam, a wciąż szukasz pracy. Co jest nie tak z naszym rynkiem?
SUDA: Sam często zadaję sobie to pytanie. Przez pewien czas myślałem nawet, że może ze mną jest coś nie tak, skoro nie mogę dostać pracy w wyuczonym zawodzie. Wkrótce jednak okazało się, że żyjemy w świecie, w którym firmy zatrudniają ludzi na okres próbny za najniższą stawkę, wysysają i wypluwają. Zdobycie upragnionego stanowiska w moim zawodzie jest naprawdę trudne. Konkurencja jest silna, a na domiar złego nie brakuje osób psujących rynek, które wykonają, wprawdzie marnej jakości, ale jednak pracę za przysłowiową bułkę z masłem. Mimo to szukam i nie zamierzam się poddać! W chwilach zwątpienia przypominam sobie rozmowę kwalifikacyjną, podczas której usłyszałem: „jest Pan za dobry i nie możemy Pana zatrudnić, ponieważ nie chcemy czuć konkurencji…”. Liczę, że w końcu znajdzie się ktoś, kto zainwestuje w mój potencjał i nie będzie widział we mnie rywala, a sojusznika.
Gdyby chodziło tylko o umiejętności, to z pewnością byłoby mi łatwiej. Wiesz, że czasem ważniejsze jest szczęście, niż rozum.
Być może wynika to też z hermetyczności tego środowiska? Czy znajomości w branży pomogłyby w zdobyciu intratnych zleceń?
Znajomości są potrzebne i to nie tylko w branży modowej, ale w ogóle w życiu. Mam zlecenia i jest ich naprawdę dużo, problem polega na tym że 90% z nich to projekty na rzecz artystycznej satysfakcji. Mam dość pracy za darmo. To jest mój zawód, nie tylko hobby.
Pieniądze, to jak zwykle największa blokada dla Twórcy, “mur”, który trudno przebić…
Tak, kwestią jest głównie brak środków finansowych na to, by się rozwijać. Bez etatu nie dostanę kredytu i koło się zamyka.
Dość przygnębiająco kreślisz obraz rynku pracy. Widzisz rozwiązanie tej sytuacji?
Możliwe, że zrobię to co większość moich rówieśników. Rzucę marzenia i poszukam pracy za granicą. Pomęczę się przez pół roku lub dłużej i oddam całkowicie pracy. Myślę nad tym… ale uciekam wierząc, że uda mi się tu, w sercu kraju.
Czy w związku z powyższym widzisz jednak miejsce dla siebie tu i teraz?
Moje marzenie to tworzenie filmów do pokazów, współpraca z projektantami i fotografami, domami mody. To jest moja droga i pracuje w tym kierunku, jednak dobrze by było gdybym mógł z tego żyć, a nie tylko czuć satysfakcję artystyczną.
Przede wszystkim ilustrator. Nie chce ograniczać się tylko do jednej profesji. Nie lubię ograniczeń. Chciałbym rozwijać się w różnych dziedzinach, ale ze świadomością wykonywania ich na jak najwyższym poziomie. Każdy nowy cel w życiu to wyzwanie stawiane samemu sobie. Poszukuję inspiracji do swojej pracy na różnych płaszczyznach. Kocham się rozwijać i uczyć nowych rzeczy. Ostatnio skończyłem kurs tatuażu i tym samym zdobyłem kolejną umiejętność. Krążę wokół szeroko rozumianego designu. Projektuje ubrania, nadruki na ubrania, tapety, pokrowce na iphony itp. Współpracuje z fotografami, projektantami mody, magazynami. Czasami mam możliwość prowadzenia warsztatów i wykładów. Wystawiam także swoje prace na wernisażach. Branding i identyfikacja dla firm. Tworzę instalacje, jak i wizualizacje. Założyłem artystyczny projekt SUDA - marka, która jest efemeryczna. Istnieje momentami i żyje swoim życie. Pomysł narodził się w czasie mojego dyplomu i tworzyłem projekt, gdzie od czasu do czasu produkuje w małych seriach projekty (mini kolekcje). Zabawne jest to, że niektóre rzeczy są czystą fikcją a niektóre realnie istnieją. To taka zabawa z realiami jakie istnieją w naszym kraju. Młoda moda w naszym kraju jest taka właśnie. Dużo młodych i utalentowanych ludzi stara się żyć z projektowania i realizowania marzeń po czym gaśnie, znika. Są i tacy co tylko sieją wokół siebie zabawną wizję wielkiej firmy, a w szafie mają 3 sztuki bluz na sprzedaż, i dodatkowo chodzą w nich na „znanych imprezach”.
Jakimi technikami posługujesz się tworząc?
Słuchając tego co mówisz i obserwując Twój artystyczny rozwój aż trudno mi uwierzyć w to, że masz tylko 25 lat… Skąd w Tobie taka dojrzałość?
Jest mi niezmiernie miło. Myślę, że powinno mieć to taki wydźwięk: „…już 25 lat i jeszcze nic konkretnego”. Do swej osoby podchodzę zbyt krytycznie – z lekkim dystansem. Wynika to z moich ambicji i chęci dalszego rozwijania się. Cenię sobie profesjonalizm, precyzję, rzetelność i estetykę. Jestem świadomy faktu urodzenia się w czasach, które są kiepskie – może nie tyle kiepskie co trudne do wybicia się i ukazania prawdziwego ‘mnie’. Musiałem od najmłodszych lat pracować ciężko by osiągać sukces w swej profesji. Z drugiej strony, wychowywałem się w rodzinie, gdzie występuje dość spora różnica wieku pomiędzy mną a rodzeństwem. Wsłuchiwałem się w nich, bacznie obserwowałem – może i często kopiowałem niektóre zachowania. Żyłem ich życiem, poniekąd. Myślę, że to miało silny wpływ na to jak postrzegam świat. Świat teraźniejszy – współczesny spektakl, w którym wyścig szczurów odgrywa nadrzędną rolę.
W Polsce mamy modę na modę i mnożących się projektantów. Niewielu jednak wyróżnia się z tej “masy”. Jako specjalista zajmujący się identyfikacją marki, czy możesz powiedzieć czego im brakuje?
Młodzi projektanci zapominają często, że logo to nie jedyny element, który pomoże im wypłynąć na szerokie wody. Ograniczają się do projektu i ewentualnie wizytówek. Następnie rozpoczynają działalność. W skrócie - na początek trzeba wiedzieć, w jakim kierunku będziemy podążać. Mam tutaj na myśli ideologię obranego kierunku. Trzeba być wiernym swojemu stylowi i identyfikacja będzie spójna z projektami, filmami, prezentacją kolekcji i najważniejsze pokazem mody. Mam wrażenie często, że większość firm „ogarnia” szybko program graficzny i projektuje samodzielne logo dając w ten sposobem w twarz dziedzinie projektowania graficznego. Tworzy się wtedy psucie estetyki wizualnej wśród ludzi i następuje przesyt „złego projektowania”. Nie generalizuje tutaj wszystkich, ale mówię o przypadkach, które przyprawiają mnie o mdłości.
Zdarza Ci się współpracować z innymi projektantami?
Tak. Miałem przyjemność współpracować z młodymi projektantami, stawiającymi pierwsze kroki w modzie, jak i z projektantami, którzy mają już ugruntowaną pozycję na rynku. Do ciekawszych współprac mogę zaliczyć projekt R.E.M. Anny Orskiej. Znana projektantka biżuterii zaprosiła mnie i innych artystów do współpracy, czego wynikiem była kolekcja biżuterii z naszymi ilustracjami. Kolejną przygodą była współpraca z Wojtkiem Onakiem, projektantem marki POLYGON i zaprojektowaniem nadruku na koszulkę do pokazu zaprezentowanego na Fashion Week’u w Łodzi. Miałem możliwość stworzenia animacji dla marki Hektor & Karger. Interesującym doświadczeniem było stworzenie filmu/animacji do pokazu Olgi Mieloszyk na Offach w Łodzi. Mam nadzieję, że przede mną jeszcze wiele ciekawych wyzwań. Marzy mi się współpraca przy tworzeniu akcesoriów.
Jako ilustrator często poruszasz ważne społecznie tematy. Czy to jest kierunek w jakim będziesz podążał?
Od samego początku w moich pracach widać fascynację ludźmi. Jesteśmy ciekawym materiałem, trochę tak jak gąbka absorbujemy emocje z otaczającego nas świata, ale każdy z nas inaczej na nie reaguje. Przeżywamy i wyrażamy odczucia. W swoich projektach nie ograniczam się wyłącznie do tematyki społecznej. Jestem fascynatem kontrastu jak i motywu przemijania. Kontrast jest fascynujący i ma wpływ na moje życie. Na przykład nie oglądam horrorów, po prostu boje się ich, ale tworzę mroczne opowieści i animacje. To jest pewna forma arteterapii w moim życiu, tak myślę.
Czy jesteś artystą spełnionym?
Nigdy nie chciałbym doświadczyć spełnienia. Mam wrażenie, że wtedy następuje pustka i koniec dla artysty. Nie masz szans na zaoferowanie światu niczego więcej.
Na swoim fan page’u co rusz publikujesz nowe prace. Widać, że cały czas próbujesz nam coś powiedzieć. Co to jest?
To pewna forma komunikacji niewerbalnej. Wysyłam w świat moją reakcję na to, co mi dał. Staram się przemycić w pracach to, co czuję lub co czułem. Często używam bieli i czerni, ale staram się słodzić tę gorycz chociaż jednym pociągnięciem pędzla zamoczonego w kolorowej farbie. Podobnie się działo z ludźmi, którzy wtykali w szkielet spalonej warszawskiej tęczy żywe kwiaty. Zawsze trzeba mieć nadzieję.
Skąd czerpiesz inspiracje?
Szybko się nudzę, a moje źródła inspiracji są zmienne: fotografia, film czy aktualne wydarzenia w popkulturze. Jednak największy wpływ ma na mnie muzyka. Słucham jej jak najwięcej, kiedy tylko mogę. Rysuję słuchając muzyki, projektuję słuchając muzyki. Nawet zasypiam w jej towarzystwie.
Masz konkurencję?
Nie wiem, czy konkurencja w tym przypadku to dobre słowo. Z roku na rok widzę coraz więcej ilustratorów, projektantów graficznych. To normalne. Jestem zwolennikiem współpracy. Kocham ludzi i to właśnie oni napędzają mnie do działania. Zdarza mi się brać udział, a nawet prowadzić warsztaty, podczas których dzielę się swoją wiedzą z uczestnikami. Nie tylko współpracuję z innymi projektantami, ale także się z nimi przyjaźnię.
Czy droga zawodowa, którą sobie wybrałeś to trudna droga?
Miałem być ekonomistą, ale „oszukałem przeznaczenie” i wybrałem swoją drogę, choć najprostsza nigdy nie była. To jest walka o kawałek chleba, ale też walka o siebie, swoją suwerenność. Trudno jest godzić się na pomysły klientów, gdy są one sprzeczne z moimi założeniami. Trzeba być ciągle czujnym, bo projektowanie graficzne jest jak moda i co chwilę wkracza nowy trend. Nie ugruntujesz sobie pozycji tylko jedną współpracą, musisz być ciągle aktywny i twórczy, a przede wszystkim pracowity. Trzeba wiedzieć czego się chce i podążać w tym kierunku. Można wybrać łatwiejszą drogę w życiu, iść na staż i parzyć kawę swoim przełożonym, ale to nie jest opcja dla mnie.
Gdzie chciałbyś być za 5 lat? Pytam o życie zawodowe.
Pomimo trudności, jakie napotykam na swej drodze – jestem szczęśliwy. Może nie spełniony, ale z całą pewnością szczęśliwy. Mój projekt artystyczny SUDA przekształca się w markę odzieżową. Projektuje kolekcje sezonowo. Marka została pozytywnie odebrana. Tworzę sesje zdjęciowe, realizuje filmy i nadal nie zapominam o bliskiej memu sercu ilustracji. Czuję stabilizacje życiową, wyznaczam kolejne cele i jestem po prostu… szczęśliwy.
Dziękuję za rozmowę.
*Więcej o artyście przeczytacie na stronach:
http://www.mateuszsuda.com
https://www.facebook.com/Mateusz.Suda.llustartions
https://www.facebook.com/sudafashion?fref=ts
To nie był przeciętny pokaz. "Dusiłem się w twórczych ramach. Kościół stał się naturalnym tłem do mojej kolekcji" - Maciej Zień jak zapowiedział w wywiadzie Marcina Brylskiego, tak zrobił.
Projektant przemówił do nas nowym językiem i świadomie użył dyskusyjnych, jak się okazuje na warunki polskie, środków wyrazu artystycznego, naginając i przekraczając granice hegemonii katolicyzmu. Zerwał z tym co bezpieczne i dozwolone. Czy eksperyment się udał?
Dzień po pokazie tasują się oskarżenia o obrazę religijną z okrzykami zachwytu. Czy Zień zgrzeszył? Marcin Tyszka twierdzi, że modelki wstydzą się udziału w pokazie, na którym sam był obecny. W takim razie dlaczego wyszły na “wybieg”? Żyjemy chyba w wolnym kraju?
Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o tym, że Zień zaprosił nas do kościoła tylko wzruszyłam ramionami. Pewnie dlatego, że nie był to mój pierwszy raz w kościele. Kilka lat temu zostałam zaproszona na finał brytyjskiej edycji konkursu Elite Model Look, który miał miejsce w byłym kościele-obiekcie zaadaptowanym do kulturalnych eventów. 
Fot. Archiwum prywatne
Dziwiło mnie więc trochę poruszenie znajomych, z drugiej strony rozumiem to przejęcie. Żadnemu z polskich projektantów wcześniej nie udało się pokazać kolekcji w miejscu świętym, o czym dziś pisała już Dorota Wróblewska. Tylko, czy to oznacza, że Zień zapoczątkował wyścig na najbardziej ekstremalne miejsca pokazowe? Znudzeni Soho Factory potrzebujemy skrajnych doznań? Co będzie następne? Podniebny spacer modelek podczas kolacji w przestworzach? A może szpital psychiatryczny lub cmentarz jak sugeruje FreestyleVoguing?
"Kolekcja bez hamulców"
Do widowisk w takim wydaniu nie jesteśmy przyzwyczajeni. Brak opóźnień, deptania sobie po piętach i przedzierania się przez tłumy gości i fotoreporterów skupionych wokół najważniejszej i najświętszej ścianki prasowej, która co prawda stała przed kościołem, ale nie wzbudzała większego zainteresowania. Nie było też obowiązkowej walki o pierwszy rząd, bo takowego nie było. Wszyscy siedzieli jak na typowej mszy, w regularnych kościelnych ławach. Atmosfera była dość podniosła, żeby nie powiedzieć grobowa. I tak przez cały, dwudziestominutowy pokaz, który wielu odebrał mowę. Projektant wyszedł poza wszelkie ramy, które konsekwentnie budował przez wszystkie lata swojej kariery. Nie wiem, czy pokaz w polskim kościele można nazwać rewolucją, z pewnością rewolucyjne okazało się podejście Zienia do mody. Zmiana dotyczyła przede wszystkim kierunku estetycznego. Przyzwyczajeni do romantycznych, seksownych sukien-uniformów ze zdziwieniem przyglądaliśmy się nowemu, futurystycznemu obliczu Zienia. Zadziwiające formy stworzone z nowoczesnych tkanin to przyszłość Laboratorium projektanta - zamiast muślinu zobaczyliśmy mariaż kryształowej organtyny i nylonowej siatki, pojawiły się też kreacje uszyte ze sztywnej, lakierowanej skóry. Innowacyjne konstrukcje i kroje mają być nowym znakiem rozpoznawczym projektanta. Niektórzy nazwali kolekcję bardzo akademicką, inni wpasowywali ją w stylistykę Wanga. Ja zastanawiam się, czy nowonarodzenie Zienia będzie miało swoją kontynuację? Monumentalne, posągowe sylwetki ubrane w minimalistyczne, sterylne ubrania, tak właśnie wyobrażałabym sobie kreacje bohaterek współczesnej “Seksmisji”.
Tymczasem na medialne zamieszanie odpowiedział właśnie kościół:
I pojawia się od razu pytanie, czy pokaz sukien ślubnych byłby czymś mniej kontrowersyjnym niż typowy pokaz mody, który faktycznie się odbył?
SMALL TALK: OSCAR MAGNUSON
Serdecznie zapraszam na Small Talk z Oscarem Magnusonem, szwedzkim projektantem luksusowych okularów, niesamowicie zdolnym i, mimo królewskich konotacji (Oscar jest bratankiem króla Szwecji), niezwykle skromnym artystą.
Oprawki Oscar Magnuson to topowa, światowa marka, specjalizująca się w ręcznie wykonywanych oprawkach, z najwyższej jakości włoskiego acetatu Mazzucchelli. W tym przypadku luksus to nie plastikowe okulary z wielkim logo projektanta na zausznikach, a doskonały design bez zbędnych ornamentów.
Rozmowę dwóch osób, które nie mówią perfekcyjnie po angielsku, ale świetnie się dogadali, nagraliśmy w warszawskim butiku MOKO 61, gdzie oprócz Magnusona znajdziemy propozycje głównych graczy na rynku okularowym jak MYKITA, DITA, Cutler & Gross, ETERNIDAD i wiele innych.
Za pomoc przy nagraniu dziękuję SONY POLSKA i aianetwork.pl
KOMBINEZON TK MAXX
Co to za cudo? Zdradzisz?! ;) Podczas pobytu na łódzkim tygodniu mody co chwilę słyszałam te pytania. A to za sprawą kombinezonu, który kupiłam kilka tygodni temu w… TK Maxx w Warszawie.
Piękny pastelowy overall ma niebanalny elegancki krój i jest wyjątkowo wygodny. Wykonany z wełny dziewiczej jest niezwykle ciepły, miękki i przyjemny w dotyku, w dodatku nie widać na nim zagnieceń. Można go stylizować na wiele sposobów, w zależności od okazji. Ja postawiłam na wersję sportową - kombinezon przewiązałam czarnym, skórzanym paskiem, do tego włożyłam ciężkie, wygodne buty Maje. Obowiązkowo srebrną torebkę Marc by Marc Jacobs.
Wiele koleżanek mówi mi, że nie potrafią szukać w TK Maxx lub nie mają cierpliwości. Jak widać opłaca się czasami poszperać między wieszakami, gdzie można znaleźć naprawdę wartościowe perełki prosto z paryskich wybiegów i w rozsądnych cenach! :)
Fot. Piotr Zyznowski
Bloger modowy to desperat z parciem na szkło, poszukujący pracy w show biznesie. Wygląda na to, że nasze kochane media wykreowały właśnie taki obraz polskiej blogosfery. Stereotypowe docinki Marcina Tyszki, genialny żart Chajzera, którego potężna siła rażenia dotknęła głównie środowisko blogowe, “obnażając głupotę blogerów”, tysiące newsów i wywiadów z blogerkami w roli głównej zrobiły swoje. Sami jesteśmy sobie winni. “Sami stworzyliśmy tego potwora”, jak napisał Michał Zaczyński w jednym ze swoich felietonów.
Kim zatem teraz jest bloger modowy i jak jest postrzegany przez innych?
Dziś miałam okazję uzyskać odpowiedź na to ciekawe pytanie, kiedy odebrałam maila z propozycją pojawienia się w jednym z programów telewizyjnych jako uczestniczka walcząca o posadę bookera w agencji modelek ;) Chwileczkę, pomyślałam. Czy ja szukam pracy? Nie przypominam sobie, żebym wysyłała ostatnio gdziekolwiek CV… Okazuje się, że praca znalazła mnie! Przede mną okazja życiowa, z której żal byłoby nie skorzystać.
Oto oryginalna treść propozycji nie do odrzucenia:
"Kontaktuje się z Pania droga mailowa, poniewaz tylko taki kontakt znajduje sie na Pani blogu.
Po pierwsze chcialabym sie dowiedziec, czy jest Pani z Warszawy badz okolic?
Reprezentuję firme X. Przygotowujemy program dla stacji X - “X”.
Program polega na tym, ze osoba szukajaca pracy (tzw. uczestnik programu) przyjmuje u siebie na kolacji/obiedzie szefa. W kazdym odcinku o stanowisko walcza tylko 3 osoby, wiec konkurencja jest niewielka! Wygrywa ta osoba, która zrobi na szefie najlepsze wrazenie.
W najblizszym odcinku, do którego chcielibysmy Pania zaprosic, mozna dostac prace bookera w agencji modelek X. Szefowa jest m.in. managerka celebrytki X. Praca jest atrakcyjna, ciekawa, otwiera mozliwosc wielu wyjazdów zagranicznych.
Czy bylaby Pani zainteresowana wzieciem udzialu w programie?
Serdecznie prosze o odpowiedz, nawet jesli bylaby ona negatywna.”
Celowo wykasowałam informacje dotyczące nazwy programu, stacji telewizyjnej oraz nazwiska celebrytki i jej menagerki, u której mogłabym podjąć pracę marzeń, bo nie szczegóły są tu istotne, a sposób myślenia Pani, która przygotowała tę ofertę i zaadresowała ją właśnie do mnie.
Zaczęłam zastanawiać się, czy informacje na moim blogu i zakładka “o mnie” są niewidzialne, a może napisane w niezrozumiałym dla innych języku. Czyżby mój status bloger modowy/dziennikarz/twórca serwisów internetowych krzyczał - marzę o karierze telewizyjnej i pracy dla menagerki celebrytki X?! Czy Pani, która potrafiła znaleźć na blogu mój adres mailowy była tak leniwa, że nie przeczytała już niczego poza tą informacją? Tyle pytań i brak odpowiedzi - postanowiłam więc zadać pytanie wprost.
Dlaczego sądzi Pani, że poszukuję pracy?
- Nie sądzę :) Po prostu poszukujemy uczestniczek, a Pani blog wydał nam się na tyle interesujący, że zdecydowałam się na maila.
Po przeczytaniu tej odpowiedzi wszystko stało się jasne. Nie poszukują ludzi do pracy, a osób z “interesującym” blogiem! Ot, cała historia ;)
Jak myślicie, powinnam skorzystać?
Co roku na raka piersi zapada 12 tys. Polek w różnym wieku. Jakie było moje zdziwienie, kiedy podczas wizyty u ginekologa rok temu dostałam skierowanie na kontrolne badanie piersi. W tym wieku? Zapytałam specjalistę, który wykonywał USG. Pan około 50-tki spojrzał na mnie i zapytał, ile mam lat - odpowiedziałam, że 31. I wcześniej nie miała Pani robionego badania piersi? Nie…
Natychmiast zostałam uświadomiona, że takie badanie powinnam wykonywać co roku. Badaniu mogą, a nawet powinny poddawać się młode kobiety już po 20-tym roku życia. Moja córka ma 23 lata i regularnie wykonuję jej badanie piersi - powiedział, czym mnie zaskoczył. Wtedy zdałam sobie sprawę, że regularne badanie piersi jest konieczne, tak samo jak coroczna cytologia. Zostałam też poinstruowana, jak powinnam sama w domu, pod prysznicem, wykonując okrężne ruch, sprawdzać, czy wszystko jest w porządku. To bardzo ważne, żeby samodzielnie badać piersi. To może uratować życie! - grzmiał Pan od USG, który wyraźnie miał misję do spełnienia.
A Ty badasz swoje piersi?
Żyjąc w wiecznym pędzie zawodowo-rodzinnym często zapominamy o sobie. Październik to miesiąc, który przypomina nam o tym, co najważniejsze, czyli o zdrowiu i regularnym badaniu piersi. U połowy kobiet rak piersi zostaje wykryty zbyt późno… Połowa tych kobiet nie ma szans na przeżycie, bo nie wykonywały badań profilaktycznych.
Dotykam=Wygrywam w drugiej odsłonie
W tym roku już we wrześniu, po raz kolejny, ruszyła kampania społeczna Dotykam=Wygrywam, która nie pozwala Polkom zapomnieć o regularnym wykonywaniu samobadania piersi. Ambasadorkami tegorocznej edycji kampanii są Natasza Urbańska i Agnieszka Komornicka. Kampania organizowana jest przez markę Panache, która wspiera Fundację Rak’n’Roll.
Jak samodzielnie wykonywać badanie piersi? Zobaczcie filmik przygotowany przez Monikę Kołodyńską, bra fitterkę Panache Sport:
Profilaktyka zaczyna się od stanika!
Oprócz regularnego, samodzielnego badania, ważne jest też by nosić odpowiednio dopasowaną bieliznę. Dobrze dobrany biustonosz to nie tylko korzyści zdrowotne, ale i lepsze samopoczucie, które daje kobiecie pewność siebie – mówi Marta Samborska, członek zarządu Fundacji Rak’n’Roll.
Akcja Dotykam=Wygrywam odniosła w ubiegłym roku ogromny sukces medialny, poparły ją także celebrytki: Katarzyna Cichopek – Hakiel, Aleksandra Kisio, Daria Widawska, Anna Gzyra, Markia i Rozalia Mancewicz. Walczymy o to, aby wylansować modę wśród Polek na samobadanie piersi – mówi Izabela Sakutova, pomysłodawca akcji i przedstawiciel Panache. Dla nas ta akcja miała jednak także wymiar bardzo realny, bliski, bowiem jedna z naszych pracownic poprzez samobadanie piersi i badanie USG, na które wysłaliśmy wszystkie pracujące w naszej firmie kobiety, wykryła u siebie guza. Dzięki błyskawicznym działaniom udało się ją uratować przed najgorszym – dziś jest z nami, uśmiechnięta, radosna – i to dla nas największy dowód, że warto – podkreśla organizatorka.
Dzięki kampanii ‘Dotykam = Wygrywam’ w sklepach z bielizną Panache na terenie całej Polski, w Teatrze Studio Buffo i w butiku MUSES Urbańska&Komornicka w Warszawie będzie można zaopatrzyć się w zawieszki pod prysznic z instruktażem wykonania samobadania piersi oraz różowe wstążeczki przypominające o tej ważnej czynności.
Dodatkowo cała akcja, ma wesprzeć działania fundacji Rak’n’Roll - Wygraj życie! Dlatego 10% z zysku ze sprzedaży różowych biustonoszy z oferty Panache zostanie przekazane na cele statutowe fundacji.
Motywacja - 10 kompletów bielizny Panache (wartość 3000zł)!
I Ty możesz przyłączyć się do kampanii! Na stronie www.dotykamwygrywam.pl znajduje się aplikacja konkursowa „DOTYKAJ=WYGRYWAJ, nie zwlekaj, RÓŻ SIĘ”. Tu można wgrać swój krótki, nakręcony nawet telefonem komórkowym film, w którym wyrażona zostanie odpowiedź na pytanie dlaczego warto się badać. Spośród nadesłanych filmów wyłonione zostaną trzy osoby, które zostaną zaproszone na uroczystą konferencję prasową w Teatrze Studio Buffo, podczas której zaproszeni goście, partnerzy kampanii, celebryci i przedstawiciele mediów, będą głosować na najlepszy film. Nagroda za I miejsce to aż 10 kompletów bielizny Panache (wartość 3000zł).
Więcej informacji o akcji oraz adresy sklepów z bielizną marek Panache biorących udział w kampanii znajdą Państwo już wkrótce na stronie www.dotykamwygrywam.pl, www.panache.pl, www.studiobuffo.com.pl i www.raknroll.pl.
DOROTA PORĘBSKA PHOTOGRAPHY
4 października 2013 r. w Concept Store Mysia 3 odbyła się autorska wystawa promująca album fotograficzny Doroty Porębskiej - artystki, której obiektem pracy i fascynacją zawodową są kobiety.
Dorotę poznałam jakiś czas temu, miałam wtedy okazję przeprowadzać z nią pierwszy wywiad w jej karierze. Patrząc na jej prace ponad rok temu, wiedziałam, że mam do czynienia z dojrzałym twórcą. Czesław Czapliński porównuje spojrzenie Porębskiej na otaczający ją świat do Helmuta Newtona. Myślę, że nie ma nic gorszego niż porównać prace rodzimej fotografki do legendy fotografii mody. Zaraz znajdzie się ktoś urażony i zdeterminowany, by udowodnić, że opiniujący jest w błędzie.
Często określany był “niegrzecznym chłopcem”, a Dorotę Porębską nazwałbym “niegrzeczną dziewczynką - podsumowuje artystkę.
Patrząc na zdjęcia Doroty, trudno się z nim nie zgodzić. Jej fotografie podsycone są elegancką erotyką, jednocześnie emanują siłą i delikatnością, są pełne kontrastów, sprzeczności. Kobiety na jej zdjęciach, to jej przyjaciółki, których piękno stara się pokazać na swój sposób - bawi się konwencją, opowiadając historie, które intrygują. Nawet zwykłe nagie pośladki pokryte piaskiem w jej obiektywie wyglądają monumentalnie.
Twórczość Porębskiej odczuwam jako niezwykle namacalną, prawdziwą, niewystudiowaną. Jej wizja kobiety nie jest idealna. Może dlatego, że Dorota nie robi retuszu, nie używa światła zastanego, filtrów ani reflektorów. I pomyśleć tylko, że ma dopiero 24 lata… Mam nadzieję, że to dopiero początek jej udanej kariery!
Wystawę prac Doroty Porębskiej można oglądać od 7 października na murach wewnątrz budynku przy ulicy Mysiej 3 w Warszawie.
Michał Zaczyński bardzo odważnie i jako pierwszy z blogerów napisał wczoraj o tym, o czym pewnie większość z nas nie odważyłaby się napisać. Bojkotuje, tymczasowo oczywiście, marki gdańskiego LPP.
Powód? Polska firma, do której należą m.in. Reserved, CROPP, Mohito, House jeszcze nie przyłączyła się do porozumienia na rzecz polepszenia warunków pracy w Bangladeszu, które podpisały światowe koncerny i marki, w tym M&S, Calvin Klein, Primark, Mango, Inditex, Tesco i ponad 60 innych. Przypomnijmy, że w kwietniu br. w Bangladeszu w siedzibie fabryk odzieżowych w budynku Raba Plaza doszło do tragedii, w której życie straciło 1127 osób. W zgliszczach znaleziono metki z napisem CROPP.
"Nie ponosimy winy w związku z katastrofą w Dhace. Nie mamy własnych fabryk, zlecamy produkcję zewnętrznym firmom za pośrednictwem agentów i nie mamy wpływu na to, gdzie nasze ubrania zostaną uszyte. Agent, który ulokował produkcję w jednej z fabryk w Rana Plaza, zapewniał, że panują tam odpowiednie warunki" - powiedział Gazecie Wyborczej, Dariusz Pachla, wiceprezes LPP.
Te słowa oraz oświadczenie Zarządu LPP, które informuje, że polska firma wciąż “bada możliwość” przystąpienia do porozumienia, do którego przystąpiły już inne firmy, stała się przyczynkiem do emocjonalnego wpisu na blogu Zaczyńskiego.
"Redaktorzy, dziennikarze, blogerzy, styliści. Wasze nadęte ego, wasz galopujący materializm i głupi snobizm zwolnił was z działania. I z myślenia"
Zaczyński dość dobitnie przedstawia swój punkt widzenia. Zatem czyżbyśmy wszyscy byli winni tragedii w Bangladeszu? Czy wszyscy mamy krew na rękach? My, dzieci niepohamowanego konsumpcjonizmu co dzień swoimi nieprzemyślanymi wyborami podsycamy wspólnie żądzę pieniądza firm, nakręcając ambicje finansowe globalnych korporacji. Pisała już o tym Magdalena Płonka - w swojej książce "Etyka w modzie" zadaje pytanie, gdzie w tym wszystkim jest człowiek?
Fot. “Etyka w modzie”. Pracownica fabryki odzieżowej z Bangladeszu w miejscu zamieszkania.
Łamanie praw pracowników, brak ochrony socjalnej, gwarancji płacy minimalnej, eksploatowanie pracowników poprzez wydłużenie czasu pracy (nawet do 18 godzin dziennie), wypadki, utrata zdrowia, śmierć - to codzienność pracowników sweathopów, którzy szyją dla nas t-shirty, które potem kupujemy ciesząc się z okazyjnej ceny i nie zastanawiając się nad tym, w jakich warunkach zostały wytworzone i czyim cierpieniem okupione.
Wiadomo, że historia polskiej marki to tylko zapalnik do dyskusji, bardzo potrzebnej i niezwykle ważnej. Oskarżający ton, w jakim Zaczyński zareagował na zaistniałą sytuację był zamierzony i spotkał się ze skrajnymi reakcjami. Tobiasz Kujawa na fan page’u Freestyle Voguing słusznie pociągnął temat i zwrócił uwagę na inne aspekty naszej wspólnej, globalnej winy:
"Ogromna część naszej egzystencji jest zbudowana na wyzysku krajów trzeciego świata. Nie da się tego uniknąć, większość rzeczy które posiadamy, kupujemy ma w sobie jakiś fragment takiego działania. Sprzęty elektroniczne, kosmetyki, leki, jedzenie, samochody, żywność, paliwo, meble - można tak wymieniać w nieskończoność”.
Po co więc to święte oburzenie? Zastanawiają się niektórzy. Inni zakładają fan page bojkotujący markę bojkot.Cropp.Lpp.SA. Nasuwa się pytanie, czy takie pojedyncze zrywy mają szansę zbawić świat? Czemu naprawdę mają służyć? Mały człowiek kontra giganty korporacyjne i władza - czy to ma sens?
Podobne pytania zadawałam sobie, gdy przeszłam na wegetarianizm i zaczęłam powoli i na swój sposób manifestować swój bunt przeciwko niehumanitarnemu, masowemu zabijaniu zwierząt na mięso i zadawaniu im cierpienia. Czy to coś zmieni? Nie jem mięsa, ale noszę skórzaną galanterię, czy to nie jest hipokryzja?
Zmiany zaczynają się od małych kroczków, drobnych rzeczy, a przede wszystkim od nas samych. Odpowiedzialność, nie tylko przed innymi, ale przede wszystkim przed samym sobą powinna być powodem, dla którego decydujemy się na zmianę sposobu myślenia, wyborów, które to następnie będą miały wpływ na jakość życia innych - ludzi, zwierząt czy innych istot czujących i myślących. Oczywiście jak słusznie zwracają uwagę komentujący - bardziej odpowiedzialne wybory, to droższe wybory. A w dobie kryzysu trudno jest wymagać od ludzi, którzy ledwo wiążą koniec z końcem, interesowania się tym, skąd pochodzi mięso, które ląduje na ich talerzu czy buty, w których co rano ich dzieci idą do szkoły.
"To jest rodzaj pętli - jeśli społeczeństwo jest biedne, to szuka taniego produktu. Przeciętny Polak nie ma problemu z “szukaniem osiedlowego bistro”, bo do bistro nie chadza. To jest dla niego abstrakcja. Skoro sami nie płacimy godnych stawek pielęgniarkom, górnikom, nauczycielom, sprzątaczkom (przykłady pierwsze z brzegu), to jak można od nich wymagać, żeby poprzestawiali swoje priorytety życiowe, na zmartwienia trzeciego świata. Powiedzieć im “jesteście biedni, ale są jeszcze biedniejsi, więc nie kupujcie tanich rzeczy wyprodukowanych w Indiach” To jak postawienie na kimś ostatecznego krzyżyka. Łatwo jest szafować takimi hasłami z wielkomiejskiej pozycji, dobrych zawodów i zarobków. Ale życie nie jest zero-jedynkowe. Nigdy nie było i nie będzie” - pisze Tobiasz Kujwa.
Z powyższym w pełni się zgadzam. Wiele przykrości sprawia mi obserwowanie tego, co dzieje się choćby na ulicach Warszawy. Kiedy widzę na przystankach smutnych ludzi z siatkami z Lidla, w ubraniach, z których potem możemy pośmiać się w Internecie na stronach typu faszynfromraszyn. Wielu powie, przecież mamy modne sieciówki, dziś każdy jest w stanie świetnie ubrać się za niewielkie pieniądze, bierzcie przykład z blogerek! Nikt nie mówi, jak powstają ubrania “te za niewielkie pieniądze” i jakim cierpieniem okupione jest często ich wytworzenie. Którym topowym blogerkom modowym, które napędzają sprzedaż sieciówkom, przyjdzie do głowy, żeby zastanowić się nad etyką postępowania firmy, która właśnie wykupiła kampanię na blogu? A przecież to one mają największe możliwości dotarcia do szerokiego grona młodych ludzi? Dlaczego więc tego nie wykorzystają?
Przyznaję, nie jestem niewinna. Czasami piszę o nowych kolekcjach i polecam produkty z sieciówek, ale od jakiegoś czasu staram się poszerzać swoją wiedzę, brać udział choćby w tego typu dyskusjach, by jeszcze bardziej świadomie dokonywać właściwych wyborów, a takie są na wyciągnięcie ręki. Polskie marki streetowe prężnie się rozwijają. W większości ubrania te szyte są z polskich tkanin i przez lokalne szwaczki, które miejmy nadzieję pracują w godziwych warunkach. Umówmy się, nie potrzebujemy dwóch kilogramów t-shirtów i nie musimy wymieniać garderoby co sezon. Warto inwestować w ponadczasowe ubrania od polskich projektantów i małych marek, które nie produkują w Chinach, Indiach, Kambodży, Egipcie czy nieszczęsnym Bangladeszu. Koszt odzieży wbrew pozorom wcale nie jest droższy! Jeśli mam wydać 800 zł na płaszcz w Zarze, wolę te pieniądze zainwestować w dobry, polski produkt. Nie twierdzę od razu, że zbojkotuję sieciówki, ale obiecuję baczniej przyglądać się ich praktykom wytwórczym, które również dzięki takim głosom, zebranym w całość, miejmy nadzieję będą się zmieniać.
Cieszę się, że Michał Zaczyński podniósł temat, bo o takich rzeczach trzeba rozmawiać. Tego rodzaju dyskusje zmieniają nasz światopogląd, nawet jeśli na niewielką skalę, ale wciąż… Chciałabym, żeby o ważnych sprawach blogerzy mówili częściej i jednym głosem. W pojedynkę nie zdziałamy wiele, wspólnie możemy więcej. Jak mówi pewne przysłowie - “Sam przeniesiesz patyczek, razem przeniesiemy słonia”. Może powinniśmy to wcielić w życie?
NOMINACJE: Blogerka modowa roku & nadzieja roku
Bardzo dziękuje portalowi Glamki.pl za nominacje do nagród GLAM AWARDS 2013 - dla “blogerki modowej” roku i jako “nadzieja roku”.
Głosować można kolejno pod linkami:
1. BLOGERKA MODOWA ROKU
2. NADZIEJA ROKU
Dziękuję Wszystkim za oddane głosy!
NOMINACJE: Blogerka modowa roku & nadzieja roku
Bardzo dziękuje portalowi Glamki.pl za nominacje do nagród GLAM AWARDS 2013 - dla “blogerki modowej” roku i jako “nadzieja roku”.
Głosować można kolejno pod linkami:
1. BLOGERKA MODOWA ROKU
2. NADZIEJA ROKU
Dziękuję Wszystkim za oddane głosy!
Długo czekaliśmy, ale wreszcie jest, czwarta edycja magazynu ŻURNAL, jak zapewniają twórcy, Karolina Korwin-Piotrowska i Piotr Hull, “dla wolnych ludzi” i wydawany “tylko wtedy, gdy mają coś do powiedzenia, a nie wtedy, gdy muszą”.
ART BOOK to wciągająca podróż po świecie sztuki, coś na rodzaj papierowej galerii, wywołującej potrzebę kontemplacji. Już przy pierwszych stronach możemy dostrzec hieratyczną formę dzieła, którym niewątpliwie jest ŻURNAL. Obraz “Trzy gracje” Rafaela wprowadza do pierwszego i głównego aktu - ciało, harmonijne, piękne, całkiem nagie. Po przywołaniu twórczości Rubensa czy Bouchera pojawiają się pytania o cielesność, zmieniające się na przestrzeni wieków kanony piękna, sposób ich postrzegania i analiza ludzkiego ciała. Bardzo dobry tekst Zuzanny O’Brien porusza struny współczesnego dążenia do doskonałości, przy okazji świetne podsumowuje dzisiejszych ekspertów od mody - “autorytetów od zestawiania butów z czapką”.
Nieodłącznym elementem magazynu są sesje zdjęciowe. Wizje i obrazy wyjątkowe, których nie znajdziecie nigdzie indziej. Wrażliwe, przemyślane, opowiadające niebanalne historie. “Zapomniany świat”, autorstwa fotografa Szymona Brodziaka to oda do czasów, kiedy wypożyczało się książki z biblioteki. Pewnie każdy z Was je pamięta? Ja pamiętam. Ich zapach, różnorodność papieru, jego fakturę, emocje i pytania, które towarzyszyły czynności wypożyczenia i samemu czytaniu - kolor kartek, czcionka, ilustracje, ślady użytkowania, stan okładki, w tych znakach zaklęta była historia i duchy poprzednich użytkowników publikacji. Sesja powstała w przepięknych wnętrzach Biblioteki Uniwersyteckiej w Poznaniu i jest hołdem złożonym czasom, w którym nie było jeszcze tabletów ani komputerów, życie płynęło wolniej, inaczej, ale czy lepiej?
Powrót do rzeczywistości serwuje nam Magda Szepietowska i jej wywiad z Maksimem Wojtiulem, jednym z najlepszych tancerzy świata, pierwszym solistą Polskiego Baletu Narodowego. "Wygląda tak, że mogłyby się w nim kochać nie tylko nastolatki. Wysoki, świetnie zbudowany, o niebieskich oczach. Ideał?" - pyta autorka. Warto przeczytać i zobaczyć.
Magazyn wypełniony jest po brzegi subtelnymi aktami, w czym trochę przypomina 25 Anji Rubik. Ciało kobiece pozostaje w centrum uwagi i obiektywów m.in. Dmytro Gurnickiego, Igora Drozdowskiego, Grega Adamskiego.
ŻURNAL jak zwykle zaskakuje, uwodzi, drażni. Chociaż to wydanie jest wyjątkowo melancholijne, to uczta dla ciała, ducha, zmysłów. Już kiedyś o tym pisałam, że dla mnie obcowanie z tym magazynem to trochę katharsis, a trochę odczulenie, oderwanie się od pędu codzienności, mała-wielka przyjemność, której nie jestem w stanie sobie odmówić.
ŻURNAL dostałam w butiku MOKO 61, z którego wyszłam również z kolejnymi stylowymi okularami.
Więcej info o dostępności znajdziecie na fan page’u ŻURNALA.
Chyba jeszcze tyle nie mówiło się ostatnio o pokazie, po pokazie, ile o La Manii, tydzień po wydarzeniu. Na zmianę tasują się opinie zachwytu nad kolekcją zwolenników Pani Joanny Przetakiewicz, ale fala krytyki narasta i przybiera siłę tsunami.
Zaczęło się niewinnie od “sukienki-namiotu” Hanny Lis, którą obśmiali jednogłośnie Internauci. “Hanna Lis ubrana najgorzej w życiu” - napisał Michał Zaczyński na Facebooku. Pamiętam jak po pokazie w części aukcji charytatywnej na rzecz Beaty Jałochy, Pani Joanna Przetakiewicz z pasją opowiadała o swoich doświadczeniach z czerwonego dywanu, stojących za genezą powstania sukni z kaskadowym, skróconym trenem, który koleżanka nazwała potem pieszczotliwie “pancerzem żółwi Ninja”. W skrócie - chodzi o wygodę - krótki tren nie będzie bezustannie przydeptywany przez wszystkich i dystyngowany wygląd - kobieta w tej sukni miałaby się czuć "jak królowa". Fason miał za zadanie optycznie wydłużać sylwetkę i wydłużył, ale tylko modelce na wybiegu wzrostu wieży Eiffela i w rozmiarze 0. To nie jest krój dla zwykłych śmiertelniczek. Chociaż Hanna Lis jest niezwykle zgrabną kobietą, suknia La Mania sprawiła, że wyglądała karykaturalnie.
Kolejno pojawiły się uwagi organizacyjne - zabrakło miejsca dla spóźnionych celebrytów. Joanna Horodyńska pokaz obejrzała siedząc na schodach przy toalecie w boskiej sukni Dries Van Noten. Na La Manii nie pozostawiła suchej nitki: Pokaz La mania rozczarował pod każdym względem. Mogę siedzieć przy toalecie na schodach na pokazie Chanel w Paryżu ale nie na pokazie La manii. Gdyby jednak to “siedzenie” się opłaciło…
Niestety muszę się zgodzić z Joanną, chociaż sama nie powinnam narzekać, bo zostałam usadzona w pierwszym rzędzie, zgodnie z wyznaczonym na zaproszeniu sektorem, ale to pewnie tylko dlatego, że na pokaz przyszłam trochę wcześniej niż zwykle. Przez 45 minut patrzyłam z przerażeniem na to, jak kolejno przybywający goście nerwowo rozglądają się za wolnymi krzesłami, których nie było i zastanawiałam się, jaki jest sens zapraszania na pokaz takiej ilości osób, które tego pokazu i tak nie zobaczą?! Gdybym była na ich miejscu, wyszłabym. Oglądanie kolekcji zza pleców dziesiątek osób, stojąc na wysokich szpilkach to naprawdę nic przyjemnego. Organizatorzy dzielnie próbowali gasić ten pożar, lecz polegli na pełnej linii. Widziałam jak desperacko dostawiano krzesła do pierwszego rzędu, na których posadzono Monę Kinal i Marcina Różyca. Znalazło się też w końcu miejsce dla Kate Rozz i Zofii Ślotały. Za to obok mnie siedziała kobieta, która nie potrafiła wymienić ani jednego nazwiska polskiego projektanta. "ZUO CORP? Nie znam. Trudno się wymawia". Twierdziła też, że impreza jest nieprofesjonalnie przygotowana, bo na początek nie dostała szampana tylko jakąś wodę! Przez cały pokaz mówiła do mnie w zrozumiałym tylko dla siebie języku, niczym główna bohaterka “Blue Jasmine” Allena, tylko o wiele mniej atrakcyjna.
Ale prawdziwa bomba wybuchła dopiero wczoraj. Na portalu Sophisti.pl pojawił się tekst Joanny Daniło pt. "Wstydu nie ma? La Mania vs Giambattista Valli" obnażający “inspiracje” domu mody La Mania. I tutaj nie ma czego bronić - jak na dłoni widać podobieństwo do projektów, które pokazano w styczniu tego roku w Paryżu. Czy to może być przypadek - pyta autorka. Nie wierzę w takie przypadki.
Screen Sophisti.pl
Niestety, na tym nie koniec. Oliwy do ognia dolali znów internauci! “Najpiękniejsze zaproszenie w historii polskiej mody”, jak określiła redakcja Elle.pl, zostało zestawione z zaproszeniem Burberry.
Czy tak można?
Historia pokazuje, że projektanci od zawsze inspirują się tym, co zostało już stworzone, w mniej lub bardziej dosłowny sposób, czasami nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Co sezon jesteśmy świadkami porównań i oskarżeń o kradzież pomysłów i kopiowanie, chociaż tak naprawdę w modzie nie ma praw autorskich, wystarczy zmienić detal, przeszyć guzik w inne miejsce, użyć innej tkaniny… Co oczywiście niczego nie usprawiedliwia. Pytanie jak takie historie mogą wpłynąć na wizerunek marki, a w konsekwencji na sprzedaż? Kilka miesięcy temu pisano o milionowych stratach La Mania, przy czym raport dotyczył roku 2011.
Zatrudnienie najlepszych, dostępnych na rynku projektantów, krojczych i krawców – 1,5 mln zł. Zakup luksusowych materiałów włoskich, francuskich czy szwajcarskich manufaktur – 2,4 mln zł, a inne koszty otwarcia biznesu jak wynajem powierzchni handlowej, wyposażenie butików, usługi marketingowe to ponad 3,3 mln zł – podliczał przedsięwzięcie w lutym serwis Polska na bogato.
Mimo złowróżenia La Mania jednak nie zniżyła lotów. Wizerunkowo, przynajmniej do tej pory, szło jej całkiem nieźle. Protegowana Karla Lagerfelda nie przestaje pojawiać się na światowych salonach w towarzystwie modowej elity. Ubrania La Mania można kupić m.in. w londyńskim Harrodsie. Pytanie czy oskarżenia o zbyt wierne podobieństwo do istniejących na rynku projektów zaważy o przyszłości domu mody? Swoją drogą czy zespół projektowy Pani Przetakiewicz nie przewidział takich reakcji? Chętnie posłuchałabym co na ten temat do powiedzenia ma sama zainteresowana…
ZAPOWIEDŹ: OSCAR MAGNUSON W “SMALL TALK”
Rok temu trafiłam do butiku Moko 61 w poszukiwaniu perfekcyjnej pary okularów. Zależało mi na najwyższej jakości produktu i nowoczesnym designie bez zbędnych ozdobników w postaci widocznego logo.
Po przymierzeniu dziesiątek oprawek zakochałam się w okularach Oscar Magnuson o klasycznej linii, które jak widać na załączonym obrazku, noszę do teraz. Z zainteresowaniem zaczęłam przyglądać się prężnie rozwijającej się, światowej marce, specjalizującej się w ręcznie robionych okularach.
Dzisiejszy wywiad ze szwedzkim projektantem to więc nie przypadek. Oscar Magnuson, to jeden z topowych projektantów branży okularowej na świecie. Studiował w Europejskim Instytucie Designu w Mediolanie, jestrównież siostrzeńcem króla Szwecji, a przede wszystkim świetnym biznesmenem. Jego oprawki można kupić w butikach na całym świecie - od Nowego Jorku po Warszawę. Przy czym współpracuje tylko z najlepszymi punktami. Do Polski przyjechał na spotkanie z kluczowymi butikami - warszawskim MOKO 61 i OOG (Sopot).
O czym rozmawialiśmy? Dowiecie się już niebawem (kiedy tylko uporam się z montażem ;)
ZAPOWIEDŹ: OSCAR MAGNUSON W “SMALL TALK”
Rok temu trafiłam do butiku Moko 61 w poszukiwaniu perfekcyjnej pary okularów. Zależało mi na najwyższej jakości produktu i nowoczesnym designie bez zbędnych ozdobników w postaci widocznego logo.
Po przymierzeniu dziesiątek oprawek zakochałam się w okularach Oscar Magnuson o klasycznej linii, które jak widać na załączonym obrazku, noszę do teraz. Z zainteresowaniem zaczęłam przyglądać się prężnie rozwijającej się, światowej marce, specjalizującej się w ręcznie robionych okularach.
Dzisiejszy wywiad ze szwedzkim projektantem to więc nie przypadek. Oscar Magnuson, to jeden z topowych projektantów branży okularowej na świecie. Studiował w Europejskim Instytucie Designu w Mediolanie, jestrównież siostrzeńcem króla Szwecji, a przede wszystkim świetnym biznesmenem. Jego oprawki można kupić w butikach na całym świecie - od Nowego Jorku po Warszawę. Przy czym współpracuje tylko z najlepszymi punktami. Do Polski przyjechał na spotkanie z kluczowymi butikami - warszawskim MOKO 61 i OOG (Sopot).
O czym rozmawialiśmy? Dowiecie się już niebawem (kiedy tylko uporam się z montażem ;)
SMALL TALK #10: TOMEK TOMCZYK / KOMINEK
Wszystkich, którzy jeszcze nie widzieli, zapraszam na krótką rozmowę z królem blogerów, czyli Tomkiem Tomczykiem, autorem blogów Kominek.in i Kominek.es.
M.in. o sezonowości szafiarek, hejterach, zarobkach blogerów i oczywiście o samym Kominku :)
